ای ستـــــــاره ها که بر فراز آسمـــــان

با نگــــــاه خود اشاره گر نشسته اید

ای ستــــــاره ها که بر فراز ابـــــرها

بر جــــــهان ما نظاره گر نشسته اید

آری این منم در دل سکــــــوت شب

ای ستاره ها اگر به دل من مدد کنید

دامن ازغمش پر از ستــــــاره می کنم

ای ستــــــاره ها چه شد که در نگاه من

درگر آن نشاط و نغمه و ترانه مرد

ای ستـــــاره ها چه شد که بر لبان او

آخر آن نوای گرم عاشــــــقانه مرد

ای ســـــــتاره ها مگر شما هم آگهید

از دو رویی و جفای ساکنـــــان خاک

کاینچنین به قلب آسمــــان نهان شدید

ای ستاره ها , ستاره های خوب و پاک

من که پشت پا زدم به هرچه هست و نیست

تا که کــــــام او زعشق خود روا کنم

لعنت خدا به من اگربه جز جفـــــا

زین سپس به عاشــــــقان وفا کنم

ای ستاره ها که همچو قطره های اشک

سربه دامـــــــن سیاه شب نهاده اید

ای ستاره ها کز آن جهان جاودان

روزنی به سوی این جهان گشاده اید

رفته است و مهرش از دلم نمی رود

ای ستاره ها چه شد که او مرا نخواست؟

ای ستاره ها , ستاره ها , ستاره ها

پس دیار عاشقان جاودان کجاست؟

«فروغ فرخ زاد»